Łuszczyca nowoczesne metody leczenia

Czym jest łuszczyca?

To przewlekła, niezakaźna choroba skóry, której towarzyszą stany zapalne i łuszczenie się skóry. Typowe dla schorzenia łuszczenie się jest efektem „nadprodukcji” naskórka. U zdrowej osoby cykl odnowy komórkowej naskórka trwa 28 dni, natomiast u osób, które cierpią na łuszczycę, ten proces skrócony jest do 3-5 dni.
Co powoduje chorobę?
Precyzyjna przyczyna powstawania choroby nie jest znana. Dzięki badaniom wiemy, że jest to schorzenie bardzo złożone związane z czynnikami immunologicznymi, genetycznymi i środowiskowymi. Najnowsze badania wykazują, że łuszczyca wiąże się z chorobami metabolicznymi i systemu sercowo-naczyniowego.

Moja mama choruje na łuszczycę - czy to znaczy, że ja także zachoruję?

Łuszcza jest chorobą genetyczną, choć nie ma reguły, że jeśli ktoś w rodzinie choruje, my również będziemy zmagać się z chorobą. Badania genetyczne w ograniczonym zakresie mogą określić ryzyko wystąpienia choroby, a i jej wysiewy zależą od wielu czynników. Nie ma też szczepionki, która mogłaby zabezpieczyć nas przed zachorowaniem.

Jak rozpoznać chorobę?

Typowe objawy to pojawienie się na skórze zwykle nieswędzących rumieniowych plam, które z czasem pokrywają się szarą łuską. Najczęstsze miejsca, w których pojawiają się zmiany łuszczycowe, to skóra nad stawami (na wyprostnych: łokcie, kolana), okolica krzyżowa, miejsca owłosione oraz okolice odbytu. To objawy łuszczycy klasycznej (zwanej też plackowatą), która występuje u 90% chorych. Są też inne odmiany tej choroby – np. łuszczyca kropelkowa, która charakteryzuje się drobnymi grudkami (mniejszymi niż 1 cm) przypominającymi krople, występującym na całym ciele. Łuszczyca zgięciowa (odwrotna) to występowanie stanów zapalnych w miejscach przeciwnych niż w przypadku łuszczycy klasycznej – w miejscach zgięć i fałdów skórnych. Łuszczyca stawowa może rozwinąć się po kilku latach choroby. Do objawów skórnych dochodzą objawy takie jak: obrzęk stawów , co tłumaczy bóle.
Łuszczycę, oprócz miejsca i charakterystyki występowania, dzielimy także ze względu na nasilenie choroby. Typ I jest silnie związany z genami - pierwszy wysiew pojawia się przed 40. rokiem życia, a przebieg choroby bywa ciężki, typ II ma mniejszy związek z genami, choroba pojawia się w późniejszym wieku i ma zazwyczaj łagodniejszy przebieg. Trzeci podział związany jest z rozległością choroby. W tej kategorii wyróżniamy postać łagodną (gdy choroba zajmuje poniżej 10% ciała), umiarkowaną (choroba zajmuje powyżej 10% ciała) oraz postać ciężka (powyżej 15% ciała jest zajęte przez chorobę).

Jakie czynniki wywołują chorobę?

Przede wszystkim stres. To on bywa odpowiedzialny za gwałtowne wystąpienie łuszczycy, lub jej nawrót. Czynnikiem uruchamiającym mogą być też leki np. lit stosowany w leczeniu chorób psychicznych, beta-blokery, przyjmowane przez osoby z nadciśnieniem i chorobami serca, kortykosterydy, które stosowane są w leczeniu łuszczycy, jednak ich nadmierne stosowanie i nagłe odstawianie może pogorszyć stan choroby. Nagłe zaognienie mogą spowodować także leki przeciwmalaryczne. Kolejnym czynnikiem są urazy skórne – łuszczyca może się pojawić w tych miejscach, w których doszło do uszkodzenia skóry. Badania wykazują również wpływ infekcji na nagły wysiew łuszczycy, szczególnie infekcje gardła np. angina. Łuszczycę aktywować może także toksyczny dym papierosowy – palacze sami narażają się więc na cięższy przebieg choroby.

Jak wygląda leczenie łuszczycy?

Chorobę tę należy bezwzględnie leczyć u lekarza specjalisty. To on powinien decydować o sposobach leczenia, wprowadzanych lekach. Pierwszy etap leczenia to terapia miejscowa – wprowadzenie preparatów złuszczających w postaci maści i płynów, często sterydów, które pomagają w pozbyciu się namnażającego się naskórka . Dobór preparatów jest kwestią indywidualną – nie ma jednego leku na łuszczycę. Wszystko zależy od postaci choroby, stanu pacjenta, typu jego skóry. Zdarza się, że leki są często zmieniane, zanim wspólnie z pacjentem znajdziemy te odpowiednie. Drugi etap leczenia, stosowany najczęściej w umiarkowanym typie łuszczycy, to naświetlania, czyli fototerapia promieniami UVA i UVB. Pacjenci mają wówczas przepisane sesje naświetlań, często sami zaopatrują się w lampy do domowego użytku, które jednak nie mogą zastąpić profesjonalnego leczenia. Trzeci etap terapii to leczenie ogólnoustrojowe, czyli podawanie leków doustnych, zastrzyków. Najpopularniejsze preparaty stosowane w tej terapii to cyklosporyna, metotreksat (MTX), retionoidy. Ten typ leczenia wprowadzany jest tylko w sytuacji bardzo ciężkiego przebiegu choroby ze względu na to, że skutki uboczne wymienionych leków mogą być bardzo poważne: osłabienie systemu immunologicznego, uszkodzenia wątroby, nerek.

Co to są leki biologiczne?

Postrzegane są jako wielka nadzieja dla osób z łuszczycą. To preparaty oparte na białkach wyhodowanych z żywych organizmów, które mają w pewien sposób naśladować naturalne funkcje białek, hamując stany zapalne. W odróżnieniu od innych leków działają w sposób wybiórczy – uderzają w punkt odpowiedzialny za łuszczycę. Badania wykazują dużą skuteczność tych leków i znaczną poprawę jakości życia pacjentów. Nie można jednak zapominać, że są to stosunkowo nowe preparaty i wiążą się z ich przyjmowaniem poważne skutki uboczne, w tym ryzyko aktywacji chorób immunologicznych i nowotworów. Ze względu na swoją cenę są leki biologiczne są niedostępne dla większości pacjentów – preparaty biologiczne nie są refundowane w Polsce, a koszt rocznego leczenia to ok. 60 tys. złotych.

Dlaczego nastawienie chorego jest takie istotne?

Łuszczyca to bardzo uciążliwa choroba. Oprócz zmian skórnych pacjenci cierpią psychicznie – wstydzą się swojego wyglądu, wycofują się z życia społecznego i towarzyskiego. Problemem staje się zwykła wizyta u fryzjera. Funkcjonuje wiele krzywdzących mitów na temat choroby, chociażby ten, że jest zaraźliwa, co jest nieprawdą. Ubolewam, że brakuje kampanii informacyjnych i edukacyjnych na ten temat. Na łuszczycę choruje ok 2% populacji, to tyle samo, co na cukrzycę. Cukrzycy mają jednak dużo większy dostęp do wiedzy i pomocy fachowców (chociażby punkty informacyjne przy stowarzyszeniach). Osoby chorujące na łuszczycę są zostawione same sobie. Dlatego bardzo często zalecam swoim pacjentom skorzystanie z porady psychologicznej, tym bardziej że ich stan psychiczny ma ogromny wpływ na przebieg choroby. Udowodnione jest, że umiejętność radzenia sobie ze stresem wpływa na łagodniejszy przebieg choroby.

Jak mogą sobie pomóc osoby chore na łuszczycę?

Dbając o ogólny stan zdrowia i kondycję psychiczną. Odpowiednia dieta (lekkostrawna oszczędzająca wątrobę) i ruch łagodzą objawy choroby. Osoby z łuszczycą mają predyspozycje do otyłości, a tymczasem zrzucenie kilku kilogramów może poprawić stan ich skóry. Badania wykazały też, że systematyczne aktywność fizyczna wpływa na lżejszy przebieg choroby. Świetne efekty dają dłuższe pobyty nad morzem, szczególnie warte polecenia są wczasy nad Morzem Martwym. Po 2-3 tygodniach wakacji pacjent może się spodziewać 7-8 miesięcznej remisji choroby

WellDerm Centrum Dermatologii i Medycyny Estetycznej

ul. Piękna 44, 00-672 Warszawa